Z lekkoatletyką zetknął się w szkole średniej. Na początku biegał przez płotki, a później namówiono go do skoku o tyczce. Od 1958 roku był członkiem klubu Raków Częstochowa, w latach 1962-1967 Lotnika Warszawa, a od 1968 startował w barwach stołecznej Legii. Trenerami Sokołowskiego byli Zenon Ważny i Andrzej Krzesiński oraz Sławomir Nowak.
Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, ale odpadł w eliminacjach. W finale Pucharu Europy w 1965 w Stuttgarcie był piąty. Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zajął w finale 6. miejsce. Na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze zajął 8. miejsce, a na europejskich igrzyskach halowych w 1968 w Madrycie – 9. miejsce. Na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach był w finale piąty.
Był mistrzem Polski w 1963, 1964, 1965, 1966 i 1971, a także wicemistrzem w 1968 i 1969. Sześciokrotnie poprawiał ten rekord począwszy od 4,69 m do 5,05 m. Jako pierwszy Polak pokonał granicę 5 metrów. Jego życiowy rekord to 5,13 m.
W latach 1962-1971 dwadzieścia dwa razy startował w meczach reprezentacji Polski, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne.
W USA pracował jako architekt, zaprojektował m.in. wnętrza i gmach World Trade Center 7, który runął 11 września 2001 roku razem z bliźniaczymi wieżami WTC.