Wystawa została przygotowana przez Czeskie Centrum w Warszawie wraz z Instytutem Polskim w Pradze i we współpracy z czeskimi historykami. Wystawę zorganizowano z okazji 20. rocznicy upadku żelaznej kurtyny. Zebrane materiały  opowiadają historię dysydentów, członków Komitet Samoobrony Społecznej, Komitetu Obrony Robotników i Karty 77.

– Wielkim honorem jest to, że ktoś chce słuchać tego, co mam do przekazania – mówi Petruška Šustrová, dysydentka, publicystka, sygnatariuszka Karty 77. – Jak nadeszła wolność, wiele osób pomyślało i nadal myśli, że wszystko teraz wolno. Moim zdaniem nie ma wolności bez obowiązków.

W czasie spotkania Petruška Šustrová odpowiadała na pytania zwiedzajacych wystawę. Pytano o czasy minione, m.in. przyczyny ruchu dysydenckiego w Czechosłowacji, początki współpracy między polskimi i czechosłowackim dysydentami, relacje między państwem, a kościołem, ustawę lustracyjną. Zainteresowaniem cieszyły się również sprawy, związane z wprowadzeniem euro w Czechach oraz z obecna sytuacją polityczną w Czechach.

– Jeśli ktoś miał ochotę łamać prawa człowieka w czasach rządów komunistów, to nie ma prawa teraz rządzić. Nasze przepisy lustracyjne nie dają możliwości zajmowania funkcji publicznych osobom, który były związane z dawnym reżimem – tłumaczy dysydentka. – W Polsce zrobiono inaczej. Składa się oświadczenie. Ale jeśli ktoś nauczył się kłamać dawniej, to dlaczego teraz mam mówić prawdę? Nam w Czechach lustracja chyba trochę lepiej wyszła.

W otwarciu wystawy wzięli udział: konsul honorowy Republiki Czeskiej Jarosław Krykwiński, dyrektor Czeskiego Centrum Pavla Foglová, przewodniczący Rady Powiatu Myszkowskiego Marian Szczerbak, przewodnicząca Rady Miejskiej w Żarkach Stanisława Nowak.

Kilka słów o wystawie :

Na wystawie pokazane są znane na całym świecie fotografie, jak i mniej popularne zdjęcia dokumentalne. Na fotografiach możemy zobaczyć Václava Havla, Lecha Wałęsę, księcia Karla Schwarzenberga, Petra Uhla, Adama Michnika, Jacka Kuronia, Václava Bendę, Stanislava Devátego, Martę Kubišovou i wielu innych. Wystawa, a przede wszystkim opisane tutaj historie, są świadectwem losu ludzi, którzy nie bali się sprzeciwić ówczesnemu reżimowi komunistycznemu i publicznie zadeklarować swoje przekonania. Wystawa ma wartość nie tylko historyczną, ma przemówić również do młodego pokolenia.