Z referatami wystąpili uczeni-historycy związani z Akademią Jana Długosza w Częstochowie, ale współpracujący też z innymi ośrodkami akademickimi. Autorem pierwszego wystąpienia był prof. dr hab. Marek Cetwiński, niemniej pod jego nieobecność przygotowany referat odczytała dr Katarzyna Chmielewska, kierownik Zakładu Historii Starożytnej i Kultury Antycznej AJD. Tematem był sposób przedstawienia przez Jana Długosza pierwszego polskiego króla, Bolesława Chrobrego.

Jak wynika z analizy, związany także z Kłobuckiem dziejopis dość swobodnie potraktował fakty historyczne, które w jego zapisach w zasadzie zeszły na drugi plan, ustępując funkcji ideologicznej i dydaktycznej przekazu, którą Długosz chciał wpłynąć na postrzeganie spraw jemu współczesnych, jak np. kwestia dziesięciny. Kronikarstwo wykorzystał więc bardziej do celów propagandowych, niż do obiektywnego przedstawienia faktów, jak to starają się czynić współcześni historycy.

Drugi referat, który wygłosił dr hab. Marceli Antoniewicz, dotyczył pojawiających się w relacjach Długosza postaci z kręgu rycerstwa naszego szeroko rozumianego regionu. Jak się okazuje, w okresie wielkiej wojny z zakonem krzyżackim, której sławnym wydarzeniem była bitwa pod Grunwaldem, w bliskim otoczeniu króla Władysława Jagiełły, także w składzie jego osobistej straży podczas wspomnianej bitwy, znajdowali się rycerze z naszego pogranicza średniowiecznej Małopolski i Wielkopolski. W gronie rycerstwa opisanego przez Długosza byli m.in. Jan ze Szczekocin z rodu Odrowążów – starosta podczęstochowskiego Olsztyna, Jan z Dąbrowy (koło Wielunia) – zaufany rycerz Jagiełły, starosta krzepicki, Henryk i Hińcza z Rogowa – rycerze mający dobra na terenie dzisiejszego powiatu kłobuckiego.

Temat zakonów rycerskich w twórczości Jana Długosza przedstawiła prof. AJD dr hab. Maria Starnawska. Po wstępie, w którym omówiła genezę zakonów rycerskich i przedstawiła fotografie miejsc związanych z nimi na terenie objętym wyprawami krzyżowymi, przedstawiła szerzej stosunek dziejopisa do najbardziej związanych z Polską Krzyżaków. Długosz reprezentował tutaj dwie postawy. Z jednej strony, jako duchowny, miał pozytywny stosunek do działań podejmowanych przez zakon krzyżacki wobec pogańskich Prusów w pierwszych dziesięcioleciach jego działalności u granic Polski, z drugiej, gdy odnosił się do wydarzeń późniejszych i spraw politycznych związanych ze konfliktami polsko-krzyżackimi, reprezentował stanowisko lojalne wobec interesów swojego kraju.

Ciekawostką przywołaną podczas odczytu była kwestia daty sprowadzenia Krzyżaków w celu chrystianizowania Prusów. Ze szkoły większość osób wynosi wiedzę, że miało to miejsce w roku 1226, natomiast obecnie uważa się, że nastąpiło to nieco później, a rycerze w habitach pierwszy raz pojawili się na tym terenie najpewniej w roku 1230. Ostatni z referatów Sesji Długoszowej przedstawił prof. dr hab. Tadeusz Srogosz. Dotyczył on przede wszystkim żołnierzy z epoki nowożytnej, dla której czasy Długosza mogły być co najwyżej inspiracją. Jak wynika ze źródeł pozostałych z lat I Rzeczypospolitej, ówcześni żołnierze nie byli najlepiej kojarzeni przez „cywilne” społeczeństwo. Człowiek trudniący się żołnierskim rzemiosłem był często postrzegany jako skory do bitki awanturnik lub jako zbój rabujący ludność. Rzeczywiście przypadki, w których zbrojni dokonywali gwałtów na spokojnie żyjącym społeczeństwie i rozkradali prywatne dobra były liczne. Duża część odpowiedzialności spoczywała jednak na państwie, które nie zapewniało wojsku środków do utrzymania.