Rozległy, prawie 200 hektarowy park Repecki (mieści się przy ul. Śniadeckiego 1) posiadający bogaty drzewostan, kryje wiele atrakcji: są to dwa szyby sztolniowe – szyb „Ewa” i szyb „Sylwester”. Ten pierwszy ma głębokość 20 metrów. Powstał w 1826 r. jako jeden z 26 szybów zgłębionych do poziomu Sztolni w trakcie jej drążenia. Nadszybie budowane w charakterze rotundy jest zachowaną formą stylową dla tych obiektów górniczych. Podszybie szybu „Ewa” stanowi przystań dla łodzi, do której turyści udają się schodami. Strop zabezpieczony jest obudową murową. Szyb „Sylwester” analogiczny do szybu „Ewa” zbudowany został w 1828 roku. Ma głębokość 30 metrów. Najciekawsze jest podszybie szybu, gdyż ociosy i strop stanowią tu nie obudowane skały dolomitowe.

Przykładem wspaniałego dzieła górniczego może być 600 metrowy fragment starej sztolni pomiędzy szybami „Ewa” i „Sylwester”. Zwiedzanie Sztolni „Czarnego Pstrąga” odbywa się na łodziach. Przewodnik przeprawia turystów od jednego szybu do drugiego szybu, pchając łodzie, a zarazem snując opowieści górnicze. Płynąc można obserwować ściany, gdzie widoczne są otwory, w które wkładano materiał wybuchowy. Środkami strzelniczymi były wówczas proch czarny, słoma – lont, glina – przybitka. Szerokość chodnika sztolniowego waha się od 1.20 do 2.50 metra, wysokości 2 do 4 m. Głębokość wody waha się od 0.70 do 1 metra. W migotliwym świetle wprawne oko może dostrzec pstrąga. Wydaje się być czarny, stąd też przyjęła się nazwa chodnika sztolniowego jako „Czarnego Pstrąga”. W ostatnim czasie nietoperze urządziły sobie w sztolni swoją sypialnię. Latając nad głowami turystów, jednym dostarczają radości, innym wrażeń.
Kolejnym punktem wycieczki do Tarnowskich Gór może być Zabytkowa Kopalnia Srebra (znajduje się przy ul. Szczęść Boże 81). Wchodząc w chodnik transportowy mijamy źródełko z cudownie krystaliczną wodą. Dalej to już komora „Niska” największa w tym rejonie sięgająca 2000 metrów kwadratowych, ale też zarazem jest najniższa, gdyż sięga jednego metra wysokości. Stąd już tylko krok do szybu „Szczęść Boże” zachowanego w starej oryginalnej szacie, z zawieszonym kubłem wyciągowym. W głębi stare wyrobiska, poniżej chodnik wodny. W podszybiu szybu „Szczęść Boże”, wyeksponowany jest zestaw wózków dawnego typu. W rejonie podszybia krzyżują się w różnych poziomach wyrobiska chodnikowe zachowane w stanie pierwotnym. Schodząc poniżej znajdujemy się na przystani chodnika wodnego, który przepłyniemy łodziami do trzeciego szybu zwanego „Żmiją”. Długość trasy wodnej to 270 m, a głębokość koryta chodnika wodnego około 80 cm. Od szybu „Żmija” już prosto chodnikami komorowymi powstałymi w XVII i XVIII wieku podążamy do podszybia szybu „Anioł”. Podczas przejścia turystom towarzyszą komory przedzielone pozostawionymi partiami górotworu lub pasami posadzki z kamienia wykonanymi przez gwarków. Staranne wykonanie posadzki zapewniało zachowanie jej w stanie nieuszkodzonym. Bardzo ciekawym fragmentem zabezpieczenia jest obudowa murowana chodnika wykonana z kamienia wapiennego na zaprawie wapienno-piaskowej, która przetrwała w stanie pierwotnym. Można też w tej części komory zaobserwować kaszty ułożone z drewna. Wchodząc w ostatnie partie chodnika podążamy chodnikiem transportowym aż do podszybia szybu „Anioł”, gdzie następuje wyjazd klatką szybową na powierzchnię. Na życzenie turysta może spotkać przechadzającego w podziemiach „Skarbnika” – legendarnego ducha kopalni. Może też obejrzeć pokaz pracy gwarków w jednej z podziemnych komór.  Na terenie kopalni do dyspozycji zwiedzających jest Muzeum Górnictwa oraz Skansen Maszyn Parowych. By zaplanować wycieczkę, szczegółowych informacji można szukać w Internecie.

Dziękuję Stowarzyszeniu Miłośników Ziemi Tarnogórskiej za udostępnienie materiałów do artykułu.