Fot.PL

 - Ksiądz mocno angażował się na rzecz Polski, współpracował z Polonią i wskrzeszał w niej polskość - mówi inicjatorka tego przedsięwzięcia radna Krystyna Stefańska. - Za swoje zasługi dla kraju i Polonii był wielokrotnie odznaczany orderami najwyższej klasy. Częstochowa była jego umiłowanym miejscem, dlatego zachęcał Polonię emigracyjną do odwiedzania naszego miasta. Osobiście do Częstochowy przyjeżdżał w każdej wolnej chwili.

Władysław Rubin (ur. 20 września 1917 w Tokach) uczęszczał do gimnazjum w Tarnopolu, które ukończył w 1935 roku. Po zdaniu egzaminu dojrzałości wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu, następnie studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza.

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został schwytany przez Sowietów i uwięziony. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu. Po powstaniu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR wstąpił w ich szeregi.

Po opuszczeniu ZSRR został skierowany do Bejrutu, gdzie w latach 1943–1946 studiował teologię na Uniwersytecie św. Józefa. 30 czerwca 1946 otrzymał święcenia kapłańskie w Bejrucie i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949–1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 został mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959–1964.

W 1964 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Serty. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, arcybiskupa Karola Wojtyły i biskupa Stefana Bareły. Po śmierci biskupa Józefa Gawliny został delegatem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie.

W latach 1967–1979 był sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967–1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych.

30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980–1985 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Wielokrotnie w swoich wystąpieniach i opracowaniach poruszał tematykę związaną z kultem Miłosierdzia Bożego.

Postanowieniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 10 października 1990 został odznaczony Orderem Orła Białego. Zmarł 28 listopada 1990 roku w Rzymie po ciężkiej chorobie. Pochowany został w krypcie katedry lubaczowskiej.

Częstochowę odwiedzał ze względów osobistych, to tutaj biskupem był jego bardzo serdeczny przyjaciel i konsekrator, którego bardzo cenił, Stefan Bareła, tutaj również mieszkała i mieszka jego rodzina. W Częstochowie wielokrotnie spotykał się ze swoimi stryjami Stefanem, Władysławem, Leokadią i ich dziećmi, Witoldem, Ireneuszem, Grzegorzem, Mirosławą, Krystyną, Jadwigą, Jarosławem, Zbigniewem. To właśnie Częstochowę wybrał na obchody swojego 25. lecia święceń kapłańskich.

Źródło: własne, wikipedia